Apple & Samsung

Gossie, wat mij gisteren toch ineens overkwam? Bij een routineonderzoek naar stro & aanverwante zaken stuitte ik op een -voor mij- nieuwe website. Een meneer uit de Achterhoek die op een revolutionaire, innovatieve manier strobalen bewerkt. Op de website staan alleen maar tekeningen, maar tekst en tekeningen zagen er interessant uit. Nog interessanter toen ik de volgende zinsnede tegenkwam: 

"Wij maken bijvoorbeeld trapeziumvormige blokken voor koepelvormige dakconstructies."

Daar moest ik meer van weten! Zou de slechts in mijn hoofd bestaande machine om trapeziumvormige strobalen te maken al bestaan? Het zou niet de eerste uitvinding van mijn leven zijn die al bestaat of elders op hetzelfde moment wordt uitgewerkt. Met gevoel voor dramatiek zou je kunnen zeggen dat mij wellicht postuum de titel "Uitvinder van bestaande zaken" toekomt.  Lijkt me wel mooi voor op mijn steen als het zover is.

Tegenwoordig kun je snel contact met ver weg hebben, en als de andere kant van de lijn ook snel reageert, ben je rap wijzer. Binnen een uur had ik twee mailtjes uitgewisseld met de meneer achter de site. 

Na mijn eerste reactie (hier achter de computer, niet in de mail) die ongeveer aldus ging: "Godverdomme, hebben ze mijn idee gejat." Dacht ik na een tijdje: "En dan? Jij bent toch voor open source?" Bovendien wéét ik helemaal niet of ze daar in Twente geïnspireerd zijn door mijn blog of dat ze gewoon zelf eens naar hun boek "Mechanica voor bouw,- weg,- en waterbouwkundigen, deel 1" hebben gekeken. Ik zeg dat omdat die meneer civieltechneut is van zijn vak, inmiddels gepensioneerd. 
Als dat plaatje in míjn boek stond, stond het ook in zíjn boek tenslotte. De Romeinse boog. Niet ver van Riudecols staat een prachtig voorbeeld, het aquaduct van Tarragona:

Tarragona, "Pont de diable" Romeins aquaduct, 1e eeuw na Chr.

Ik zal niet zeggen dat ik daardoor geïnspireerd was, al hebben we er wel een keertje met het gezin overheen gelopen. Leuk stadje, Tarragona, er is nog veel meer goed geconserveerd oud-Romeins. 
Welnu, de mailwisseling. In de tweede mail uit het Oosten des lands stond een zinnetje dat je als iets minder vriendelijk zou kunnen interpreteren:

"Jaco,

Onze vinding is beschermd met Europese modelrechten op de blokken en octrooi op de machine"

Nounou. Europese modelrechten op de blokken! Kun je zomaar een model konfiskeren dat al een jaar of 2500 bestaat dan? Octrooi op de machine??? Ik kreeg een fotootje opgestuurd, het lijkt toch wel erg veel op een houtbewerkingsmachine die elke timmerfabriek gebruikt. 

Plaatsen sluitsteen in Romeinse boog

Wat de genoemde uitdrukking juridisch voor gevolgen zou kunnen hebben, weet ik niet. Wel vind ik het een beetje vreemd dat mijn ideetje (de toepassing van een bestaand kunstje op een ander materiaal) voor auteursrechtelijke bescherming in aanmerking zou kunnen komen. En moet ik dan straks betalen aan iemand anders voor het toepassen van mijn eigen intellectuele gedachtengoed?

Ik ben Samsung niet, of Apple, dus lijkt het me niet zo'n blits idee om juridische stappen te nemen. Of ik eerder was of later is toch hoogstens interessant voor de geschiedenisboeken. 
En dan nog. Ik leerde vroeger dat Laurens Janszoon Coster de boekdrukkunst heeft uitgevonden. In Duitsland heet hij Johannes Gutenberg. In België Dirk Martens. En waarschijnlijk was het gewoon de Chinees Pi Chang drie eeuwen eerder.....
Als we (die meneer uit Twente of ik of derden) er al in zouden slagen iets wezenlijks met dat idee te doen. Zoals elders opgeschreven, voorlopig heb ik nog een hele rits twijfels, dus die vermelding in de geschiedenisboeken of zelfs WIKI is niet hetgeen me het allermeest bezighoudt.

Of die bogen nu naar Henk, Jaco, Michel, Klaas of Piet worden gedoopt, who cares? 

PS Kon het niet laten, toch nog even naar de Europese Modelrechten-regelgeving gegoogled. Ik kán het aanvechten, als de aanvraag is gedaan nadat ik -simpel te bewijzen- mijn idee aan het www heb toevertrouwd. En ik ken gespecialiseerde advocaten.......... 

Claraboya

Juanca en ik zijn weer een weekend in Riudecols geweest. En niet voor niks, want er zit nu een dak op het semi-onderlandhuis. Die tegels op het dak zijn bedoeld om het dak daar te houden waar het hoort te zijn totdat de isolatie en de grond als ballast/groen wordt aangebracht.
We hadden ons nauwelijks omgedraaid of er barstte een storm los over Catalonië die oa in de provincie Girona tot ontwortelde bomen heeft geleid. En zelfs een door een omgewaaide boom gedoodde voorbijganger.
We hadden ons nauwelijks, maar dus wel omgedraaid. Of mijn betontegels het natuurgeweld hebben doorstaan ga ik één dezer dagen beschouwen. Het blijft lastig, bouwen met afstandsbediening.

Het nieuwe dak nog zonder groenlaag

Achteraan zie je wat extra zwart kunststof. Dat is de claraboya. Claraboya betekent gewoon lichtkoepel, maar ik vind het woord te mooi om het niet in de oorspronkelijke taal op te schrijven. 

De claraboya

Van binnenuit geeft dat licht, zoals op onderstaande foto te zien is. Licht straks in badkamer, slaapkamer en woonkamer/keuken.

Overbelichting door de lichtkoepel

Dus nu zit ik hevig in dubio: Ga ik eerst de binnenkant afmaken, eventueel met hulp van mijn Roemeense vriend Adrian die tegelzetter is en goed kan stucen, of probeer ik in februari/maart eerst een paar Holandesi te motiveren om het dak van een laag aarde te voorzien en die grijzen betonnen muren te bekleden met aldaar aanwezige natuursteen, een pared seca te bouwen? Dat ziet er dan ongeveer zo uit:

Beginnetje pared seca 

Of zal ik het één doen en het ander ook?

Stap voor stap

Het zat weer niet mee in Riudecols. Beter geformuleerd, het weer zat niet mee in Riudecols. Althans, je moet wel over een strakke optimistische levensvisie beschikken wil je het feit dat het steeds (hard) regent als ik daar aan het werk ga, beschouwen als een vóórdeel. Een voordeel omdat we nu al meerdere keren water hebben kunnen halen in de Riera de Riudecols. Die ligt vlakbij het bouwterrein waar we nog geen watervoorziening hebben. Onder normale omstandigheden, bijvoorbeeld toen de auto van Google's streetview er februari 2013 langsreed, ziet de Riera er zo uit:

Riera de Riudecols, "doorwaadbare" plek naar het strohuis

Dat beton is de plek waar wij waterputten. Aan de stroomafse kant, je ziet meteen waar. Inmiddels is de -op deze foto recent gemodelleerde- waterloop alweer behoorlijk veranderd. Juanca, mijn collega in de strijd was een keer op weg naar zijn terrein toen het hem onmogelijk was over die betonnen "weg" met de auto naar de overkant te komen. Het kan verkeren in de kuststrook. Men noemt dat hier "Riuada" als die droge beddingen zich in no-time transformeren in werkelijk woeste stromen. Er verdrinken ook jaarlijks mensen als het hard regent op zulke plekken.

Afgelopen dagen was er geen verdrinkingsgevaar, maar als het 's morgens om 8 uur maar steeds niet licht lijkt te willen worden, heb je pech. We hebben de gelegenheid maar te baat genomen om op de weg naar het terrein een afslag te nemen met onbekende bestemming. Kon ik gelijk de mountainbike-mogelijkheden in kaart brengen. De mountainbike-mogelijkheden zijn werkelijk uitstekend! Zo goed dat ik midden in die plensbui op zeker moment heb besloten uit te stappen om mijn 4x4 Panda over te schakelen op daadwerkelijk 4x4. Daarvoor moet je uitstappen om iets aan de achterwielen te verdraaiien. Zeiknat, maar wel tevreden dat we daarna de auto in ieder geval óp het leemspoor konden houden. Helemaal vertrouwen op 4x2 deed ik het niet.

Desondanks hebben Guillem, mijn Catalaanse hulp, en ik lekker kunnen werken gedurende twee dagen. Mét water, dat dan weer wel, zodat de muren rondom op hoogte zijn en de moerbalk van het huisje geplaatst is.

Om de treurigheid compleet te maken: Komend weekend zou ik met Joep en Juanca & vrouw het dak gaan aanbrengen. Zodat ik de komende maanden gewoon droog aan de afbouw aan de slag kan.
Doen we even de weersvoorspelling voor zaterdag en zondag erbij:

Weersverwachting Riudecols voor het komend weekeinde

Ik zou liegen als ik zeg dat ik daar vrolijk van word, al lijkt er een kleine kans te zijn dat er zondagmiddag een enkele opklaring langs gaat komen.
Met zulke vooruitzichten ga ik geen twee dagen en 5 uur sturen mijn weekend in. Er zijn grenzen.

Nachrift: Kijk hier maar eens wat er uiteindelijk is gebeurd in de buurt, waar zaterdag uiteindelijk 334 l/m2 is gevallen, een soort van all-time-dagrecord. In Riudecols zelf viel het reuze mee. Precies 0,85*43 = 36 liter. Knappe meisjes, die weeronliners!

Asjemenou

Het stroproject heeft afgelopen week zijn doorstart gekend. Dat klinkt vriendelijker dan op te schrijven dat na de eerder gemelde aanvaringen met de landeigenares en de ontdekking van een soort vastgelopen ark van Noach met (knaag)dieren uit de Middellandse Zee-regio het doel om een strohuis te maken is bijgesteld.

Tot nader order ben ik nu bezig met het maken van een Onderlandhuis. Zoals deze:

, maar dan anders. Ik had de foto als eens eerder geplaatst, meen ik. Ter illustratie van de huidige gang van zaken is het een aardig plaatje. 

Afgelopen week zijn we met vier buurmannen en een betaalde kracht bezig geweest het stro dat van vorig jaar restte grotendeels te demonteren en hebben ratten-vijandige betonstenen aangevoerd en tot muren getransformeerd. 

Eén van de buurmannen is cameraman van beroep en hij zal binnenkort, hier ook te vinden vermoedelijk, een kort filmpje op het WWW plakken met impressies van de afgelopen week.

Ondanks dat de buurmannen aanvankelijk dachten een strohuis te komen helpen bouwen in plaats van te helpen demonteren, was de sfeer lang niet slecht. Hier een plaatje van het team:

Doeke, Guillem, ik, Wim en Lon

De strobalen achter de werkers worden misschien nog verwerkt tot buitenmuur. Op de voorgrond zie je de betonstenen die in de bouwput, letterlijk, want we hebben een meter extra laten uitgraven, de contouren vormen van het Onderlandhuis. 

Nu ik dit jaar geen hernia lijk te hebben overgehouden van een weekje werk, ga ik meteen maar door ook. 

Wordt vervolgd.

mannenstro (&humor) door wim zagt

Ratten en rasta's

Rosa, de eigenaresse van de amandelgaard waar ik bezig ben, is bang dat een constructie van stro ratten aantrekt. Hoe zij daar bijkomt? Naar het schijnt kent zij één of twee verhalen van mensen die iets met stro hebben gebouwd waarna die constructie is "opgegeten" door de ratten. En dat is onprettig natuurlijk.
Nu ken ik in ieder geval één van die twee woningen. Die wordt gebruikt door een gezin die vallen binnen de groep die hier met "rasta's" wordt omschreven. Het zijn inderdaad meestal mensen die een rasta-kapsel hebben, maar dat hoeft niet. Honden hebben ze meestal ook, liefst van die lekkere grote.
Ze zijn vrijwel allemaal afkomstig uit de agglomeratie van Barcelona en hier naartoe gekomen voor de vrijheid. Net als wij een beetje, maar er is toch een verschil. Ten eerste hebben wij geen huisdieren. Ten tweede, ik heb heel wat van die jongens en één meisje aan het werk gehad, zijn het blowers, dat hoort er ook bij. Net zoals Rosa trouwens. Ten derde hebben ze meestal een stelletje piercings door hun neus, tong, wenkbrauwen en oren, verder kan ik het niet zien. En dat al heel lang, nog voordat piercings en tatoeage mainstream werden. Uiterlijk zijn er zeker verschillen met ons.
Innerlijk ook. In ons dorp hebben we altijd wel een aantal rasta's wonen. Tegenwoordig gelukkig wat minder, en dat zeg ik vanwege de hondestront. Gedurende de hoogtijdagen van de rasta-invasie in Berrós, waren er zeker tien van die enorme beesten. Die, de boer had ook loslopende honden destijds, het toegangspad van ons huis gebruikten als overgangsgebied van hun respectieve territoria. Alsof je met Risk afspreekt een wissellandje in te stellen om geen grote legermachten te hoeven verliezen om een bonuskaart te kunnen krijgen.
Het gevolg laat zich raden. Het pad naar ons huis lag meestal bezaaid met enorme hoeveelheden hondestront. Dat is nu gelukkig voorbij. Maar als ik er iets van zei tegen mijn rasta-medewerkers die eigenaar van zo'n beest waren, zeiden ze doodleuk dat het gratis organische mest was. Meerdere malen heb ik overwogen de gratis mest voor ons huis te verzamelen en bij hun huis voor de voordeur achter te laten op een donkere avond. Dan heb je de volgende ochtend ruzie omdat je asociaal bent, dat wel.
Terugkomend op Rosa en de ratten, wat zegt Wiki?

De bruine rat was en is de oorzaak van veel overlast voor de mens. Dit heeft de mens echter ook voor een groot deel aan zichzelf te wijten. De bruine rat kan zich namelijk zo goed in de buurt van de mens handhaven, omdat die zijn afvalprobleem vaak niet netjes oplost(e). In een stad waar het riool was gemoderniseerd verdween het rattenprobleem grotendeels.

Smeerlappen trekken ratten aan staat daar eigenlijk. En dat is nou precies wat mijn punt is. Dat huis dat volgens Rosa door de ratten is verzwolgen wordt bewoond door een beetje viezige rasta's. Voorzover dat adjectief geen pleonasme is. Ze hebben uiteraard honden, ze hebben een aantal ezels en ik meen die man weleens te hebben horen zeggen dat hij zich niet doucht omdat dat de natuurlijke bescherming van de huid aantast.
En dieren met gif proberen te verwijderen is ook onnatuurlijk. Dat hebben wij gedaan toen wij ons huis kochten. In die vieze oude stal hadden wij ook wat ratten als medebewoners. Bleken gelukkig niet resistent.

Dus voor het huisje van Joep hebben wij géén anti-ratten scherm om het stro heen gemaakt. Maar Rosa stáát erop dat ratten niet in het stro kunnen komen. Mijn argument dat als ratten zo van stro houden al die reusachtige pakhuizen met stro dus Hamelen-achtige kolonies zouden moeten huisvesten is zaaien op een droge akker.
Ratten eten geen stro, want daar zit haast alleen maar koolstof in. En ze hebben eiwitten nodig. Wat ze wel doen is in stro en hooi nesten maken, lekker warm, om elders hun voedsel te vergaren. En dat is nu precies de reden dat wij op onze composthopen nooit vis,- en vleesresten gooien. Eiwit is dat.
Die strobalen die ik vorig jaar november heb achtergelaten in Riudecols zouden dus inmiddels vergeven moeten zijn van de ratten. Toch eens aan Rosa vragen.......

Terug naar de website

Bouwfoutje?

Coaches en leermeesters

Mijn oom en leermeester (geen coach!) had binnen het familiebedrijf de naam dat hij altijd op de bouw verscheen op het moment dat er geknoeid werd. En hoewel het adagium onder de werknemers was: "Wij zijn knoeien gewend" heerste er toch een zekere spanning op het moment dat de heren aan het knoeien gingen. Ik heb wel eens meegemaakt dat er een leerling naar buiten werd gestuurd om op de uitkijk te gaan staan en te waarschuwen of oomlief aan kwam rijden in zijn aannemers-auto.
Hem werd dus een zesde zintuig toegedicht. Je kunt erover twisten of dit soort observaties klopt. Meestal is het zo dat er genoeg geknoeid wordt zonder dat iemand het ziet. En die keren dat je betrapt wordt, worden dan in het geheugen opgeslagen. Aan de andere kant weet iemand met ervaring uiteraard welke details lastig uitvoerbaar zijn en derhalve in aanmerking komen voor een minder gecompliceerde knoei-ingreep. Een leermeester zegt dan: Dat doe je niet goed, dat moet beter. Terwijl een coach zegt:..........(dat zou ik eigenlijk niet weten).

God zegen de greep

Zelf loop ik ook al weer een paar jaar rond in het vak. Dus krijg ook ik regelmatig te horen van mijn personeel dat ik nét op het verkeerde moment de bouwplaats betreed. In tegenstelling tot mijn oom werk ik vaak ook zelf mee en moet daardoor regelmatig de aanvechting onderdrukking om te knoeien. Het is een beetje de 80/20 regel. Goed is goed genoeg, maar soms wéét je dat het eigenlijk net niet goed genoeg is. 79 of lager.
Zo ook bij een detail van het huisje wat Joep en ik en de rest hebben gemaakt. Er was één aansluiting met de grond (dat heb je als je half ondergronds bouws, aansluitingen met de grond) waarvan ik toen ik er mee bezig was dacht: Dit zit niet helemaal lekker. Die balen lagen te dicht bij de grond, bovendien waren het balen die een beetje nat waren geworden tijdens het transport. Eigenlijk zou ik.........Maar niet dus. Ik had haast, het goede materiaal om het béter te doen niet direct voor handen. God zegen de greep.

Stank

Franka is overgevoelig voor bepaalde luchtjes. Rioolgerelateerd om het met grove pennestreken te omschrijven. Nu dus ook. Als we de deuren van Joep's huis een nachtje dichtlaten (er is -nog- geen mechanische ventilatie) ruikt zij bij binnenkomst een onaangename geur. Het stinkt! Joep en ik ruiken ook wel vaagjes iets wat niet helemaal fris is, maar niet meer dan dat. Alsof je na de ochtendplas nog even teruggaat naar je bed. Niet helemaal fris, maar stinken?
Hoe dan ook, dat brengt ons tot het vermoeden dat er toch wat stro is dat -licht, zou ik zeggen- aan het rotten is. Volgens Joep, die zojuist een geur-onderzoekje heeft gedaan, is het het sterkst aanwezig in een bepaalde hoek van het gebouw. Je raadt het al. Mijn hoekje. Zou zomaar een bouwfout kunnen blijken te zjn.

Oplossing

Nu is dat hele gebouwtje van Joep een experiment. Er hoeft niemand permanent in te wonen en de oplossing voor het vermoedelijke foutje is vrij eenvoudig. Balen eruit, de aansluiting met de grond met niet rotgevoelig materiaal maken tot een fatsoenlijke afstand van die grond en indien nodig een paar nieuwe balen erin.
Toch ga ik het niet doen, voorlopig. In de eerste plaats hebben we pas een paar dagen geleden in die zone de afwatering eindelijk goed in orde gemaakt. Dus het zou zomaar kunnen dat nu de vochthuishouding is verbeterd en de hele constructie langzaam het bouwvocht aan het kwijtraken is, het rotten stopt.
Eerst maar eens de winter afwachten, zeg ik.

Dan sturen we Franka in het voorjaar nog eens die kant op.

Terug naar de website

Cool!

Zo, zomer voorbij, we gaan binnenkort weer verder met het strohuis. Deze week ga ik praten met Rosa. Het bleek dat de communicatie via Juanca, haar man, toch wat veel storing op de lijn heeft gebracht. En formeel is Rosa de eigenaar van het perceel, dus zij wil ook iets te vertellen hebben. Dat is wel begrijpelijk.
Bij het gesprek kan ik ervaringen meenemen die we inmiddels op hebben gedaan met Joep's bouwsel hier in de achtertuin. Joep's huisje is namelijk min of meer klaar. Er hebben zelfs al mensen in gebivakkeerd afgelopen zomer. Al bestond de buitenkant destijds nog uit zichtbaar stro, inmiddels is dat bekleed met ruwhouten planken met een naad. Voor de ventilatie is dat.
Wat nog leuker is om te melden: Joep's huis is in zekere zin geslaagd te noemen. Geslaagd dan toch in ieder geval als we naar het door hem gehanteerde (en ook voor mij belangrijke) uitgangspunt kijken. Het huisje van Joep is namelijk koel. Cool dus!
Feitelijk is het zelfs bijna zorgwekkend koel. Het koelt ´s nachts af tot een graad of 16. En als je overdag niet de deuren wijd openzet, blijft het een graad of 17, maximaal 18 als het buiten erg warm is. Dat is wel mooi, als het dan tenminste ´s winters niet verder zou afkoelen dan tot een graad of 12, 13 of 14.

Wel een spannend avontuur eigenlijk! Hieronder de foto's:

De zijkant afgewerkt met ruwe planken en naden voor de geventileerde spouw

De bovenkant met het vegetatiedak, plaggen uit de omgeving

Panorama van de terraskant, let op het uitzicht in de weerspiegeling!
De uitstekende balken zijn voor een pergola, indien het te zonnig/warm blijkt.

Terug naar de website

Fiasco 2

Gisteravond na thuiskomst las ik een interview met Salim Ismail. Wie is deze man? Welnu, Salim Ismail is de veertigjarige directeur van Singularity. Wat is Singularity? Ik stel deze vraag in min of meer retorische zin, dus beantwoord ik hem zelf. Singularity University is een door Google en de NASA opgerichte universiteit. Erg Amerikaans ben ik geneigd te vinden: zet slimmerds bij elkaar en vindt uit, zoiets. Een -typisch Amerikaans?- vooruitgangsgeloof, gecondenseerd in leuzen als: "Wat is de oplossing voor de werkloosheid en economische stagnatie in Spanje? De Silicon Valley methode!" Durf, investeer en zijt niet bang om op je bek te gaan.
Wij polderaars vinden dat maar zozo. Als ongeveer 0,01% van de Apps uiteindelijk geld oplevert, zijn er dus voor elke succesvolle App 9999 mensen/clubjes die zich met hart en ziel aan de uitwerking van een briljant idee hebben geweid, die nog niet eens de kosten eruit hebben. Het winnaarsverhaal wordt hiermee genuanceerd, want levert die ene succesvolle App werk op voor alle 10.000 personen? Vermoedelijk niet.

Aan de andere kant kan de attitude die ze in die kunstborsten-vallei schijnen te hebben, ons sceptici toch ook wel wat leren. Meer in het bijzonder de idee dat een goeie mislukking meer waard is dan een marginaal "succes".
Mij persoonlijk in elk geval wel. Niet dat ik grote successen nastreef met mijn strobouwsel, maar wel dat ik door een frisse blik in staat was om een paar ideeën die ik had met elkaar te verzoenen. Waardoor ik voor Joep's huisje een leuk plannetje heb bedacht. Daarover later meer.



Terug naar de website

De plek

Het plan moet uitgevoerd gaan worden op de volgende locatie. Een verwaarloosde amandel,- en olijvengaard vlakbij de bewoonde wereld, de steden Reus (15 min)  en de prachtige oude Romeinse stad Tarragona (22 min) binnen handbereik.
Het strand is ook een kwartiertje, en de plek zelf is rustig gelegen net aan de grens van het Parc Natural Serra de Montsant.
Tenslotte zit je op vijf kwartier van Barcelona, zonder nadere toelichting, en anderhalf uur van de Delta van de Ebro, één van de mooiste vogelgebieden van Europa.
Vanaf de gaard heb je vrij uitzicht. Aan de horizon zie je nog net het silhouet van Port Aventura, het symbool van de Costa Daurada en het massatoerisme, maar vooral de zee. Van alles wat de Middellandse Zee voor veel mensen minder aantrekkelijk maakt, de drukte en de grote hoeveelheden appartementgebouwen heb je precies geen last. Alles wat de Middellandse Zee juist aantrekkelijk maakt voor iedereen zoals het klimaat, het eten, de cultuur en de prachtige natuur krijg je er zo bij. Het is kort samengevat een prachtplek in het achterland van het massatoerisme. Rust & natuur in overvloed met al het moois wat ooit heeft geleid tot de massaficatie voldoende dichtbij voor hen die dat leuk vinden.
Het Middellandse Zee klimaat maakt het tot een prima bestemming voor het voor,- en najaar. De bereikbaarheid vanuit Nederland en België is met regelmatige vluchten door Ryanair vanuit Bremen, Weeze, Eindhoven en Charleroi op Reus/Barcelona (15 min) zeer goed.

Fiasco?

Het is al weer even geleden. In november zijn we naar de elders beschreven locatie geweest om de door mij bedachte experimentele stro-constructie te bouwen. Ik zeg we, want behalve ikzelf waren er drie Nederlandse middelbare heren overgekomen (Doeke, Roald en Joost geheten) en Juanca, de eigenaar van het land, was er ook. Juanca staat op deze foto toen hij de Nederlandse brigade de laatste werkdag vergastte op "Carn à la brasa". Wij zouden zeggen barbecue. Doeke, Roald en Joost moesten wel weten dat ze in Catalonië waren geweest, vond Juanca.

                                         ©doeke fennema/kleurcorrectie: ernaschmidt, voorkleur

Het was gezellig. Niet in het minst omdat één van ons in een relatiecrisis verkeerde, waardoor de avondlijke gesprekken een sterk persoonlijk karakter kregen. Behalve Doeke kende ik die mannen helemaal niet en zij elkaar onderling eigenlijk ook nauwelijks. Dat heb je met mannen, ze delen een gemeenschappelijk klein dingetje (stoere auto's bijvoorbeeld) en sluiten zich vol overgave aan bij een clubje. In dit geval waren zij drieën lid van het clubje: "Dingen doen met de mannelijke nakomelingen waar de vrouwelijke leden van het gezin niet voor te porren zijn." Geen stoere auto's, maar kamperen in december en je handen warmen bij het kampvuur, van die dingen. Zelf ben ik geen lid van hun club, en ook al gaat het lidmaatschap geloof ik via ballotage, waardoor het in zekere zin een eer zou zijn om lid te mogen worden: laat maar, ik ben niet zo van kampvuren. Juanca kon niet alle gesprekken over de relationele problemen volgen, maar woont zelf tegenwoordig weer samen met de vrouw waarmee hij vroeger getrouwd was, toen gescheiden en nu hun relatie omschrijft als:  "Ni con ni sin", of in de oorspronkelijke versie: "Ni contigo, ni sín ti tienen mis penas remedio; Contigo porque no vivo, ni sin ti porque me muero" (Niet mét en niet zonder jou ben ik  gelukkig; Niet met jou omdat ik niet leef, niet zonder jou omdat ik dood ga.") en dus aan een half vertaald woord genoeg had.........

Op de foto hieronder ben ik te zien in wat je een contemplatieve houding zou kunnen noemen. Dat heeft twee oorzaken. In de eerste plaats was de hernia waar ik al twee maanden last van had door dat bouwen tot volle ontplooiing gekomen. De helft van de tijd kon ik mij slechts op mijn knieën verplaatsen. Niet prettig.

In de tweede plaats was ik gedurende de nacht voordat deze foto werd gemaakt tot de conclusie  gekomen dat het bouwen van een boog zoals ik het wilde proberen, je ziet onder mij een boel kromme dingen liggen, niet zou lukken die week. Een fiasco dus?

                                                ©doeke fennema/kleurcorrectie: ernaschmidt, Voorkleur
Ja en nee. Het fiasco was dat ik, ondanks avonden lang twijfelen, toch voor een experiment had gekozen dat op deze manier niet werkt. Nee, het was geen fiasco omdat dat natuurlijk precies het doel is van een experiment: Kijken of iets werkt.

Inmiddels heb ik een nieuw plan. In zekere zin aanvullend, want die hoop strobalen op de foto gaat dit voorjaar alsnog worden omgezet in een vorm die op een gebouw lijkt. De heren van de kampvuur-club willen zelfs graag terugkomen.
Het nieuwe plan ga ik hier bij ons huis verwezenlijken. Joep moet een  profielwerkstuk  maken en wil dat gaan doen over duurzaam bouwen. Een beetje aangestoken door de gekte van zijn vader, denk ik. En wat is er nou leuker dan naast de theorie een praktijkproef te doen? Dus ga ik hier samen met Joep en andere gezinsleden een ding maken waarin je kunt kamperen. Joep wil er zelfs een tijdje in gaan wonen, zo meldde hij gisteravond. Komende zomer gaat dat ding in de verhuur én het zal dienst doen als eerste prijs voor de fotowedstrijd die we houden om onze website te vernieuwen.

Als dat geen synergie is.......

Terug naar de website