Alleen hadden we een beetje een valse start. Ik had van een collega zijn oude Ford Transit pick-up overgenomen om zoveel mogelijk spullen te kunnen meenemen. Mijn eigen Toyota busje kwam later met Franka omdat zij nog aan het werk was. Lekker volgepakt gingen vier vrijwillgers en ik met de pick-up op reis. Bij het uitrijden van de tunnel in Dordrecht begon de motor al een beetje te sputteren. Dat beloofde wat voor als we straks in de bergen zouden zijn!
Terugschakelen en er het beste van hopen was mijn devies. Tussen Breda & Antwerpen werd het wegdek van mindere kwaliteit: spoorvorming attendeerden de borden ons. Jammer genoeg was onze overladen auto (1400 kg te veel bleek bij weging later, je kunt strak pakken of niet!) daar niet tegen opgewassen en geraakte deze in eigentrilling. Dat is niet grappig, want hij werd onbestuurbaar en zwalkte werkelijk als een zwaar bezopene over de weg. Pompend remmen, gas een tikkeltje minder diep en dóór. Maar toen ik voorzichtig de snelheid weer liet oplopen tot 80 gebeurde het weer. En nog een keer. Antwerpen hebben we niet bereikt die nacht.
Uiteindelijk zijn we een dag later met een vrijwel lege pickup vertrokken, de schrik zat er goed in. Met de toezegging van een transporteur om binnen maximaal een week de inmiddels keurig gepaletteerde lading achter ons aan te sturen.
De reis verliep verder voorspoedig, beetje langzaam, want harder dan 80 dufde ik niet.In Spanje aangekomen waren de eerste vrijwilligers al binnen en dagelijks kwamen er meer en meer. Wat niet kwam, typisch gevalletje van een voorspelbare ellende-ketting, was de vracht. Meer precies: al mijn gereedschap. Het enige gereedschap wat ik in de Transit had was een geologenhamer, één schroevedraaier en de volgende steeksleutels: 10/11, 12/13 en 16/17. Zoals vaker voorkomt ontbrak 14/15.
De vrijwilligers ondertussen kwamen als ratten uit de riolen gekropen. Nog voordat ik één schep had, had ik al twintig man aan te sturen. Met één schep zou je nog kunnen rouleren, maar zonder schep gaat zelfs dat niet. Kortom een beetje een traumatische ervaring al met al. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en hebben de vrijwilligers nog een hoop nuttig werk verzet, maar ik vond het heel zwaar.
Op allerlei strosites die ik vind wordt de sfeer tijdens het werken zo geroemd. De teksten van de liedjes die mensen met elkaar zingen om de strobalen omhoog te tillen en de stemming erin te houden, zoals:
De zon wordt steeds warmer en we zingen op de wijs van ‘Row, row, row your boat’:
Put, put up your bale
gently to the top,
Barbotine, barbotine, barbotine, barbotine,
Plaster it with cob!
© Verslag bouwworkshop Anastasiadorp
Gezellig! Maar ik ben bouwvakker, productiegericht en zingen kan ik absoluut niet. Een leerling zei het ooit eens treffend tegen een collega die zich tegen hem beklaagde over zijn slavendrijvende baas (dat ging over mij). Je hoeft bij Jaco helemaal niet hard te werken! Hij wil gewoon dat je dóórwerkt. En zo is het precies. Maar het is wel een eigenschap van mij die op gespannen voet kan staan met het leidinggeven aan vrijwilligers.
Inmiddels ben ik wel 20 jaar ouder -al merken mijn profesionele medewerkers weinig verschil in attitude van hun baas- en durf ik het wel weer een keertje aan. Dus ja, het eerste plaggenhutje ga ik met vrijwillgers bouwen. Beter voorbereid dan twintig jaar terug en ik heb mijn gereedschap in ieder geval al in Spanje!
Als je belangstelling hebt kun je informeren, 5 november wil ik starten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten