maandag 23 september 2013

Lego & liefde

Als kind speelde ik altijd met lego. Mijn opa was aannemer en mjn voorliefde voor het spelen met lego leidde dan ook regelmatig tot de voorspelling van mijn moeder dat ik ook in de bouw terecht zou komen. Zij had gelijk, achteraf.
Ik herinner me daar nog van alles van, van die lego. Ten eerste kwam er op een gegeven moment een buurjongetje naast ons wonen. Ik zat inmiddels op de kleuterschool en het buurjongetje nog niet. Mijn moeder, die huisvrouw was, paste een paar dagen per week op het buurjongetje. Zij hield van honden en ook van kinderen en de moeder van het buurjongetje was een rode vrouw. Dus zij werkte en halfweg de jaren '60 van de vorige eeuw waren er nog niet zoveel kinderopvangmogelijkheden. Kwam ik thuis van kleuterschool -in de jaren '60 van de vorige eeuw liep je gewoon zelf, een klaarover bij de zebra en klaar- en zat mijn buurjongetje met mijn lego te spelen!
Ok, dat kon ik nog wel zo'n beetje handlen. Veel erger was dat ik ook nog een neefje had. 8 jaar jonger is hij. Zo rond mijn 13e bedacht mijn moeder dat dat leuke neefje wel blij zou zijn met onze lego. Want dat was het natuurlijk, ik had als jongste de lego van mijn broer en zus geërfd en die, geheel kind-eigen, tot mijn ondeelbare bezit verklaard. Daar dacht mijn moeder, terecht achteraf, maar het deed zo'n pijn, iets genuanceerder over. Einde lego. Einde kind zou ik bijna zeggen.
Wat ik ook nog even kwijt wil, omdat het zijn schaduw in mijn beleving vooruit werpt: ik vond dingen maken leuk. Zelf bedacht, heel belangrijk voor mij. Ooit kreeg ik een treintje van lego. Het raakte toen net in om naast de standaardblokjes kant & klare producten te verkopen. Treintjes, autootje enz. Ik had dus een treintje. Met batterijen, afstandbediening aan twee dunne elektra-draadjes......Ik vond er geen bal aan. Je kon nl. alleen maar de wielen er in duwen, batterijen erin en een beetje stom heen & weer rijden. En ik hield er al niet van om met autootjes te spelen. Brrrrrrrrrrmmmmm en dan? Ik verveelde me te pletter. Bovendien kon ik (kan ik) de "rrrrrrrrrrr" niet uit mijn mond krijgen. Dus dat werd dan Bjjjjjjjjjjjjmmm. Daar schaamde ik mij voor, dat kan ook een reden zijn geweest.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten